Во 340 година пне, Александар за првпат учествувал во битка. Додека неговиот татко Филип се борел против Тракијците кај Византиум, Александар останал да го заменува и да го чува кралскиот жиг. Иако шеснаесетгодишник, Александар ефективно ги покорил Мејаните кои се побуниле и на тоа место формирал мешана населба на која и го дал името Александропол. Во 338 година пне заедно со својот татко, Александар учествувал и во битката против Елините кај градот Хиронеја. Во таа битка Македонците победиле, а на Елините по поразот им била укината политичката независност.

Македонците често го нарекувале Александар свој крал, а Филип врховен заповедник. Филип на ова воопшто не се лутел, напротив тоа придонесло тој уште повеќе да го засака својот син. Како и да е нередите во кралскиот дворец како последица на неговите женачки причиниле многу остри кавги и расправии.

Овие кавги лукаво ги искористувала Олимпијада, а нив најмногу ги поттикнал Атал. На свадбата меѓу Филип и Клеопатра, тој поднапиен почнал да бара Македонците да им се молат на боговите Клеопатра да им роди вистински престолонаследник и иден крал на Македонија. Кога Александар го слушнал ова многу се налутил и рекол:

 “што ништожнику зарем јас сум копиле за тебе” по што својот пехар го фрлил на него.

На ова Филип рипнал и го извлекол мечот за да се бие со сина си но за среќа мечот му се лизнал и тој се сопнал, на што Александар рекол:

“Гледајте луѓе овој се токмеше од Европа да премине во Азија, а овде не може да стигне од едно столче до друго, а да не падне”.

По оваа пијана расправија Олимпијада заминала во родниот Епир, а Александар отишол во Илирија.

Откако поминало некое време и откако Филип се покајал тој отишол кај Демарат, нивен куќен пријател и го замолил да отиде во Илирија и да го убеди Александар да се врати. Демарат успеал во тоа и Александар навистина се вратил.

Во годината 336 пне Филип бил убиен. Тој наговорен од Клеопатра и нејзиниот вујко Атал, го навредил Павсаниј, а овој неможејки да најде правда за себе го извлекол мечот и го убил. Во тогашно време вината најмногу паднала на Олимпијада демек таа го убедила Павсаниј, а се зборувало дека и Александар имал учество во тој грозен настан. Како и да е под обвинение дека таа била во заднината на убиството била егзекутирана принцезата од Линкестида.

Александар во истата година со подршката од македонската војска и со неполни дваесет години успеал да ја придобие власта. Во тоа не успеале да го спречат ниту матните игри на многумина, а ниту пак обидите на незаконските деца на Филип да седнат на престолот. Младиот Александар бил доволно мудар да седне на престолот на својот татко.

Уште во првите денови од своето владеење, Александар тргнал кон југ кон Коринт. По пат тој ја вратил Тесалија под македонска власт, а на собранието на Елинската лига во Коринт бил прогласен за водач на идната инвазија на Азија која што била иницирана и одамна планирана од Филип. Тој таму се запознал со многу видни луѓе, а го видел и Диоген кој многу го ценел. Кога застанал пред него го запрашал дали нешто може да стори за него, а овој му одговорил дека може, а тоа е да му се тргне од сонцето. Кога пријателите почнале да се шегуваат на негова сметка, Александар рекол дека кога не би бил Александар би бил Диоген, воодушевувајки се на неговата духовна големина.

Враќајки се назад кон Македонија Александар бил и на најславното пророчиште Делфи. Откако никој не сакал да му пророкува оти бил празник на кој тоа било забрането, тој почнал сосила да влече до храмот една питијска свештеничка на што таа извикала дека е несовладлив. На ова Александар се успокоил и задоволен од одговорот, дури и нечекајки пророштво ја оставил свештеничката на мира.

Иако од Македонците кои биле уплашени, Александар бил советуван со благост да се однесува кон покорените народи и на тој начин да се обиде да си ја зачува својата позиција, тој сепак мислел дека само со јуначки битки може да опстои на власта. Откако ја освоил Тракија во пролетта 335 година пне, Александар со својата војска тргнал кон север и стигнал се до местото каде се спојуваат реките Западна и Северна Морава, каде што ја задушил буната на тракијскиот народ Трибалијци и нивниот крал Сирм. Потоа го минал и Дунав за да ги покори и Гетите. Свртувајки го својот поход кон запад , Александар ја покорил и Илирската коалиција којашто ја нападнала Македонија.

Подоцна и Тебанците наслушувајки ја лажната вест за смртта на Александар и подржувани од Елинската коалиција, а особено од Атињаните, се побуниле против македонската власт. Кога за ова слушнал Александар со својата војска, од Пелион, (Денешна Корча) Илирија, тргнал кон Теба која била оддалечена 240 милји и за четиринаесет дена стигнал таму. Откако го одбиле ултиматумот, Александар веднаш удрил на нив. Тебанците соочувајки се со многу посилната македонска војска за кратко време биле поразени. Загинати имало 6 000 луѓе. Александар потоа Теба ја срамнил со земјата, а 30 000 Тебанци ги продал како робови.

Атињаните, а и сите Елини многу се уплашиле од клетата судба што ја снашла Теба и си останале мирни. Сепак македонски гарнизони биле поставени во Коринт Калкис и Кадмеа.

Алексанадар пак како што некои велат многу се покајал за тоа што премногу ги казнил Тебанците и многупати се разжалостувал. На оние Тебанци кои останале тој им ги исполнувал сите желби и им простувал за се и сешто. Бидејки Теба била родно место на Дионис, Александар своите неуспеси, а и плашливоста на македонските војници кога стигнале до Индија, им ја препишувал на одмаздата Дионисиова.