После смрта на Спитамен и бракот со Роксана (Рошанак на Бактриски), Александар ги зацврстува своите нови позиции во Централна Азија. Во 326 г.п.н.е. Александар конечно е подготвен да се посвети на освојувањето на Индија. Александар ги повикува сите водачи на племињата од Гандара, територија на север од денешен Пакистан, да му се покорат и да тргнат со него на пат кон Индија.

Во раното лето во 327 година, Александар ја напуштил Бактрија и со засилена армија се упатил кон Индија. Тие поминале низ Хинду Куш, а потоа дел од неговата армија командувана од Пердика и Хефестион поминала низ преминот Кубер, а Александар се упатил кон северните планини. Тој брзо напредувал и откако го освоил Аорнос тргнал кон Сват и Кандахара кои што исто така за кратко време ги освоил.

Во пролетта 326 година пне влегле во Таксилија и се соочиле со нејзиниот владетел Таксил. Место војска таму ги пречекал кралот лично и откако се поздравил со Александар му рекол дека нема потреба да се бори со него затоа што ако има повеќе леб ќе го подели со него, а ако не нема да се срами да прими. Кога го слушнал ова Александар се изненадил и му рекол дека и покрај мудрите зборови тој сепак нема да помине без битка туку ќе се натпреварува со него во правење добри дела и му подарил 100 000 таланти со што ја добил битката.

По ова Александар се соочил со многу повоинствениот владетел Пор. Бидејки непријателската армија била на спротивната страна на реката Хидасп, Александар зел дел од својата пешадија и најдобрата коњаница и тргнал по течението на реката.

Бидејки ноќното небо било многу облачно и почнало да врне и да трештат молњи, преминувањето на Хидасп не било многу лесно, а некои војници пак загинале од молњите. Откако ја преминале реката, Александар со својата коњаница се оддалечил дваесетина километри од пешадијата, а кога слушнал за ова Пор веднаш го нападнал.

Битката траела десет часа, но на крајот Александар сепак победил. Непријателот ја имал таа предност што кога ќе почувствувал опасност можел да се скрие на средината на слонот, а Поровиот слон бил толку умен што и точ самиот се борел против Македонците.

Откако го заробил Пор, Александар го поставил за негов сатрап на земјата со која владеел, а згора на тоа под негова власт му се додале и уште неколку градови. На другите места за сатрап бил поставен Филип.

Во Индија, македонската војска претрпела големи загуби. За разлика од Персија кадешто угнетуваните луѓе го дочекувале Александар како ослободител, во Индија слободољубивиот народ дал силен отпор.

Во јуни истата година Александар ја извојувал својата последна голема победа на левиот брег на реката Хидасп. Таму му умрел коњот Букефал, којшто бил многу стар 30 години. Набргу потоа Александар изградил град и во негова чест го нарекол Букефалија.

Подоцна кога му умрело и кучето Перита изградил град и во негова чест, а за да ја означи оваа победа го изградил градот Никеја. После битката со Пор, моралот на војската на Александар опаднал за понатамошни походи.

А покрај се, тие требало да се соочат со далеку помоќен непријател. Војската на Александар имала на располагање околу 20 илјадна пешадија и околу две илјади коњаници. Војската отворено се спротиставиле на инсистирањето на Александар да ја преминат и реката Ганг, која била широка, како што тие слушнале, 6.5 километри (32 фурлонга), со длабочина од 183 метри (100 фата). А пак од другата страна на реката ги чекала силна армија од добро вооружени и воинствени пешадијци, коњаници и слонови. Некои дури извори велат дека кралевите на Гандерит и Праеши ги чекале со армија од 8 илјади коњаници, двесте илјади пешадија, 8 илјади борбени кочии, и 6 илјади борбени слонови. – Плутарх, Вита Александри

Александар, после состанокот со неговиот офицер Коенус, бил убеден дека е подобро да се откажат од понатамошни походи и да се вратат назад. Александар бил приморан да сврти на југ. На патот кон југ војската се судрила со кланот Мали, (во денешно време Мултан). Кланот Мали бил еден од највоинствените кланови во Индија во тој период. Но војската на Александар после жестоките битки го покорува кланот Мали.

Во едне од налетите на утврдувањета Александар бил сериозно ранет од стрела. Неговата војска, мислејќие дека нивниот крал е мртов, ја завземаат тврдината и го искалуваат нивниот бес на заробениците.. После ова, Мали бил окупиран од војската на Александар, а главницата продолжила со движење . Поголемиот дел од својата армија Александар ја насочува кон Карманиа (во денешно време јужниот дел на Иран) на чело со генералот Кратер, а еден дел гради флота за да го истражи Персискиот залив под воство на адмиралот Неарх, додека со останатиот дел од војската се враќа назад во Персија по јужната рута низ пустината Гедрозија (во денешно време дел од јужен Иран и Макран во јужен Пакистан).

Александар дел од своите сили оставил во Индија. На територијата на Индус, тој го номинирал неговиот офицер Пејтон како сатрап, позиција која тој ја задржал следните десет години се до 316 г.п.н.е., а во Пенџаб тој го оставил генералот Еудемус како командат на војската под владение на Пор и Таџили. Еудемус станува господар на Пенџаб после смртта на овие двајца. И двајцата валдетели (Пејтон и Еудемус) се враќаат на запад во 316 г.п.н.е. со нивната војска, а на нивно место Чандрагупта Мауриа го формира Царството Мауриа в Индија.