Во пролетта 334 година пне Александар ги преминал Дарданелите, со што го започнал навлегувањето во Азија. Како свој намесник во Европа, Александар го оставил Антипатер, со војска од над 13 000 луѓе.

Александровата војска пак броела 30 000 војници пешадија и 5 000 коњаничка војска. Втор заповедник на војската, по Александар бил Парменион. Бидејки во кралската каса немало доволно пари, Александар на некои од војницити им давал земја, на некои приходите од населбите, а на други пак пристаништата. Кога Александар ги раздал скоро сите кралски имоти, Пердика (Македонски генерал) го запрашал што ќе остави за себе. Тогаш кралот рекол дека за себе ги остава надежите, на што Пердика рекол дека тие надежи ќе мора да ги дели со оние со кои што тргнал во поход и го одбил имотот. По примерот на Пердика постапиле и неколку други војници на што Александар не се противел, но на оние што барале подароци тој од срце им давал.

Кога пристигнале во старата Троја, Александар им принел жртви на паднатите борци, а и на Ахил, чијшто штит го понел со себе. Додека Александар бил во Троја, Персијците на чело со Дариј испланирале напад како да го пресретнат на реката Граник ( денешен Кочабаш).

Многу Македонци исплашени од длабочините на реката му велеле на Александар да се врати назад, но тој не ги послушал. Во битката која се одиграла кај Граник во мај/јуни 334 година пне, Александар се соочил со персиската армија водена од тројца сатрапи.

Планот на Персијците за малку не успеал и тие за малку не го убиле Александар. Тој со помош на “Мрачниот” Клито, заповедникот на пешадијата, едвај спасил жива глава. Персијците, спротивно од очекувањата не дале силен отпор, туку се разбегале. Само една мала група персиски војници, се качиле на едно ритче од каде барале да се предадат, но Александар да им вети дека ќе ги поштеди. Александар кои што беше бесен не ја послушал нивната молба, туку почнал борба со нив при што, му го убиле коњот, но тој коњ не бил Букефал, туку друк коњ.

Кога завршила битката од страната на поразените Персијци, загинати биле големи – 20 000 пешаци и 2 500 коњаника. Оние кои биле заробени, а биле 2 000, биле испратени во Македонија оковани во синџири. Македонската војска пак имала само 34 загинати.

Тираните владетели, биле избркани и спротивно од неговата политика кон Елините, Александар поставил демократска власт. Како и да е освоените градови, де факто, останале под власта на Александар.

По оваа голема победа за Александар, движејки се од север кон југ, речиси без битка, покорил и многу приморски градови вклучувајки го таму и градот Сард. Само Милет и Халикарнас во Карија му се спротивставиле. Александар не сакал да се бори на море, па затоа ја распуштил својата морнарица и изјавил дека на копно ќе ги победи персиските бродови. Милет бил охрабруван од персиската власт, но и покрај тоа Александар за кратко време и само со копнена војска го покорил. Истото го снашло и Халикарнас. Тамошниот сатрап Пиксодар бил избркан, а неговата сестра Ада, го посинила Александар, со што била наметната македонската власт. Таа многу го засакала и често му праќала разни јадења, но Александар не уживал многу во јадењето како што Леонид го научил. Леонид дури и му ги претресувал плакарите поради ова.

Откако ги освоил овие градови Александар се замислил дали да го нападне Дариј, но потоа решил да продолжи со освојувањето, на крајбрежните градови и да се извежба во техниката на војувањето.